Servet-i Fünûn şu on senelik ıttırat-ı intişarı, ıttırat-ı mesleği yüzünden bugün kendine maddi ve manevi bir mevki temin etmiştir. Buna bir şeyin daha tesiri var ki o da sayfalarını tezyin eden imzaların en muktedir, en ciddi, en meslek-perver ashab-ı fikir ve kaleme mensup olmasıdır. Gazetelerin temin-i revacında bu noktanın dahli pek büyüktür.

Ufacık bir dikkatle anlaşılır ki Servet-i Fünûn’a yazı yazanlar erbab-ı tahrir arasında en çok duçar-ı tariz olanlardır.

(…)

-22 Şubat, 1315-

Dersten henüz çıkmıştım. Mektebin büyük avlusunda o gün bana gelmesi hiç memul olmayan birini uzaktan görüp, tanıdım. O da beni görünce bulunduğum tarafa doğru yürümeye başladı. Birden içimde siyah bir ukde-i sualin büküldüğünü hissettim: Ne oluyordu? Yarım saat sonra gideceğim yerden bu zatın beni aramak için ta Beyoğlu’na kadar gelmesinde mutlaka ehemmiyetli bir sebep vardı. Bu sebep neydi? Öğrenmekte teehhür etmedim. Müthiş haber: Nejat vefat etmiş… Cenaze öğleden evvel kalkacakmış… Eğer gitmek istersem…

Artık işitmiyordum. Kulaklarımda bir uğultu, gözlerimde bir bulanıklıkla sersem sersem kapıya doğru yürümeye başladım. Önüme çıkan her bildik çehreye bu zehri fırlatıyordum:                

-Nejat ölmüş!

(…)

-Hisar: 22 Şubat, 1315-