Hiçbir edip hal-i hayatında bu İngiliz şairi Tenısın [Alfred Tennyson] kadar mazhar-ı tebcil olmamıştır denilebilir. Altmış sene mütemadiyen şiir söylemiş, elli sene İngiltere’nin en büyük ve en müteneffiz erbab-ı fikir ve hükmü tarafından memleketinin en büyük şairi tanınmıştır. Tenısın’ın eserlerinde izhar ettiği mükemmeliyete, muasırları üzerinde ihraz etiği nüfuza, bu mükemmeliyet ve nüfuzun bu kadar zaman devamını görmek bahtiyarlığına nail olmuş bir şair daha yoktur.

Valter Skot [Walter Scott] meşhur romanlarını yazmadan evvel neşrettiği şiirleriyle birden pek büyük bir rağbet görmüştü; fakat ne kendisi, ne de o rağbet devam edemedi. Hâlbuki Tenısın son saatine kadar şöhretinden, kudretinden zerre zayi etmedi. En son yazdığı “Crossing The Bar” manzumesi eserlerinin en mükemmel addolunanı ve en meşhurudur.

Bayrın [George Gordon Byron] cihanı sarsan bir iştihara nail oldu, tabir-i mahsus ile “Bir sabah uyanınca kendini aguş-ı iştiharda buldu.” Fakat bu şöhretin husulünden ziyade devamının sebebi şairin hayat-ı hususiyesindeki fırtınalar hakkında deveran eden şayiat-ı garibe, haiz olduğu nam-ı asaletle beraber hayatının intizamsızlıkları, zevcesinin talak için aleyhinde ikame ettiği dava, bir de vefatına sebep olan ahvaldir. Bundan başka zamanında Şelley [Percy Bysshe Shelley] gibi bugün İngilizlerin en büyük şairlerinden addolunan o zaman sadece kendisiyle hemyar tutulan rakipleri vardı. Hem Bayrın’ın şöhreti vefatından sonra yavaş yavaş inkisaf ederek bugün eski şaşasından külliyen mahrumdur. Otuz altı yaşında ölen Bayrın, denilebilir ki, birkaç sene içinde tehevvür ve ihtiras-ı şairanesinin ra’d ve berkiyle kavrulmuştur.

(…)

-Tarabya-