(Not: Şiir görselin altına yazılmış.)

Mütercimi: [Hüseyin] Nâzım [Ahmet Reşit Rey]

Madam, uyandırdığınız hatırat pek mulimdir; fakat madem ki arzu ediyorsunuz, şebabımın o sergüzeşt-i müessifini size hikâye edeyim:

Yirmi yaşındaydım. Hiç kimsem yoktu. Montani Sent Jeneviv [Montagne Sainte-Genevieve] sokağında, eski bir evin beşinci katında, küçük bir odada oturuyordum. Pek çalışkan bir mektepliydim.

Bir müddet yanımdaki odayı kimse işgal etmedi. Bu katta benden başka kiracı bulunmadığı için istirahat-ı kâmil içinde ömür geçiriyordum. Bir komşu gelmesi fikri bile beni cidden korkutuyordu. Komşu gelirse o kadar gürültü olur ki artık çalışamam zannediyordum.

Lakin hiç böyle olmadı. Yanımdaki odaya birisi taşındı. Ben asla rahatsızlık hissetmedim.

Komşum nihayet yirmi beş yaşında boylu, esmer, narin, hatta epeyce güzel bir kadındı.

Dört yaşında, Alis isminde bir de güzel kızı vardı. Kendisinden daha şirin bir çocuğa nadiren tesadüf olunabilen bu kızcağız validesi gibi esmerdi. İri mavi gözlerinde manâlı bir parlaklık vardı.

Sabahleyin kahvaltı etmek için aşağı indiğim zaman bunları görürdüm. Kızın validesi el işçiliğiyle meşguldü. Zannederim hem çalışkan hem de mahirdi.

Altı aydan ziyade bir müddet içinde bunlar hakkında başka malumat almadım.

Bir akşam, gece yarısına doğru telaşlı telaşlı ayak sesleri işittim. Kapıma hafifçe vuruldu. Kapıyı açınca karşımda komşumu gördüm. (…)