-Hüseyin Suad’a-

İlk kâğıtlar, bu en eski hatırat-ı muaşakat-ı lakaydane yandı; fakat kâğıtlar yanıp azaldıkça ve sıra sonradan gelip kalbinde daha ciddi izler bırakan, hayatında daha çok ehemmiyet alan sevdiklerinden kalma yadigârlara geldikçe elinde lerzeler, kâğıtları muma yaklaştırmakta tereddütler peyda oluyordu. Şimdiye kadar birçok defa muaşakat-ı maziyesinin birtakımı lüzumsuz olan, bir diğer kısmı teellümden başka bir şeye yaramayan bu canlı hatıralarını, hep sevdiklerinden garip bir merakla alıp sakladığı yadigârları yakıp mahvetmek istemiş fakat tayin edemediği bir hiss-i sıyanetle buna cesaret edememişti. Artık bu gece, zevcesine ebedî bir sadakat-i vaat ve yemin ettiği bu çarşamba gününün akşamı, pek kati bir karar ile çekmecesinin gözlerini masanın üzerine boşaltarak bütün o hatıratı birer birer muma tutmaya başladı.

(…)

-Tarabya-