Şiirimiz

Servet-i Fünûn’un on birinci cildi… Bunu yine baştan aşağı okudum, hep bildiğim münderecatını yine şimdi yeni eserler mütalaa ediyormuşum gibi vicdanımın en samimi bir hiss-i mesadetiyle tetkik ettim. Bu cildi okumakla bitiremiyorum, buna doyamıyorum; çünkü edebiyat-ı Osmaniye’nin edvar-ı tekemmülü arasında bütün mesai-i maziyenin semeratı, bütün amal-i atiye-i edebiyenin mukaddematı bu ciltte toplanıyor. Üç yüz on bir senesinin Şubat’ında ilk nüshası intişar eden bu ciltten sonra Servet-i Fünûn nüshalarından sekiz cilt daha teşekkül etti, aradan da dört beş sene geçti; şu kadar bir zamanda Servet-i Fünûn’un edebiyatımıza ettiği hizmetin derece-i kadr ve ehemmiyetini erbab-ı edep layıkıyla bilir. Ben edebiyat müntesiplerinden ziyade erbab-ı mütalaaya, daha hususice bir tabirle edebiyattan zevk alanlara hitap ediyorum, tekemmülat-ı ahire-i edebiyemizden onlara bir fikir icmali vermek emelindeyim. Neler yapıldı? Neler yapılıyor? Daha neler yapılabilecektir? Birtakım zevat var, teceddütten tab’an müteneffir; bedayi-i sanatı çehrelerinde kendilerince pek manidar, hakikatte gayet barid bir nim-hande-i istihza ile telakki ediyor. Bunları bırakalım, varsınlar eski divanlardan manalarını anlamayarak vezinlerini düşürerek, kırarak “o zülf ü hal ü ruh”, “siyah ü sefid ü sürh” gazellerini okusunlar!.. Birtakımı da var ki okumuyor, anlamıyor, söylersen dinlemiyor, dinlese de kulağına girmiyor, yalnız etrafa bir tufan-ı tariz yağdırıyor; bunları da zaten bıraktık, kendi yağlarıyla kavrulup duruyorlar; biz şübban-ı edeple görüşeceğiz.

(…)