Serair-i Hüsn ü An

Eller

Ellerimizin birçok hizmeti vardır. Ellerimizle çağırır, tehdit, emir, inkâr, teşvik, tahkir, sitem, istihza, tehyiç ederiz. Fakat elin vazifesi ne kadar mütenevvi olursa olsun en birincisi eşyayı tutmak, lamiseye hizmet etmektir. Kollarımız uzun bir manivelaya benzer. Eller bunun ucunda bulunmak, adetçe kesir fakat cesametçe ufak kemiklerden mürekkep ve derisinin hassasiyeti pek rakik olmak itibariyle el etrafta gördüğü şeyleri tutar, onların şekilleri, hararetleri, perdahlı yahut pürüzlü olup olmamaları hakkında bize malumat verir. Onları yerlerinden kaldırır. Fakat el bu vazifeyi güzel ifa edebilmek için yumuşak ve temiz olmalıdır. Kir asabın hissiyatını tenkısa sebep olur. Bu suretle eşya-yı muhite hakkında bizde yanlış bir fikir peyda ettirir. 

Bu takayyüt güzellik nokta-i nazarından da elzemdir. El, çehreden sonra nazar-ı dikkati en iptida celp eden uzv-ı beşerdir. Elimizi müteaddit şeyler için istimal ettiğimizden karşımızdakine en çok gösterdiğimiz yerlerimizden biri de ellerimizdir. Bir adamın yalnız eline bakarak nasıl bir aileden neşet ettiğini, ne suretle yaşadığını keşfetmek için büyük bir müdekkik olmaya hacet yoktur. 

(…)

Kayıkçı

-15 Eylül, 1317-