Yarış, kazanmak, eğlenmek, mükâfat, hediye; işte bütün bu kelimeler Cumartesi günü binlerce ağız tarafından belki milyonca defa tekrar edilmişti. Kim bilir ne kadar kalpler tatlı heyecanlara düşmüş, o kadar ümitlerden kaçı hakikate geçmiş, ne kadar boşa çıkmıştır.

Beni sorarsanız yarış günü ümidim güzel bir zaman geçirmekten ibaretti. Bu da hakkıyla vücuda geldi. Biz yarış seyri için bütün Ayastefanos erbab-ı zevkiyle müştereken bir büyük vapur kiralamış, o günlük iki nöbet mekûlat ve meşrubatımızın ihzarını “Busketo” otelinin sahibi mösyö Ernest Beyanki’ye ihale etmiş ve sabahleyin saat yarımda Ayastefanos’tan harekete karar vermiş idik. Stefano ismindeki römorköre masaların, sandalyelerin, yiyeceğin, içeceğin doldurulması, sonra köyümüz muteberanının, mösyölerin ve madamların vapura binmeleri vakt-i hareketi biraz geciktirdi. Tam saat bir buçuktu ki vapur latif mızıka nağmeleri, hurra sadaları arasında Ayastefanos fenerini dolaştı, Adalar’a doğru yol verdi. Arkamız sıra yarışa iştirak edecek iki kotrayı çekiyorduk.

(…)

Bundan sonra zaman tahlisiye sandallarının, Ada kayıklarının, pazar kayıklarının müsabakasına, tahlisiye sandallarının fevkalade talimlerine, yağlı direğe çıkıp yukarıdaki bayrak ile mükâfatı almak üzere çalışanların gayretlerine, yüzme müsabakasına münhasır kaldı. Bunlar da erbab-ı temaşayı fevkalade eğlendirdi, akşamı getirdi. Artık züvvar birer birer çekilip gitmeye, vapurlar veda düdüklerini öttürüp İstanbul yolunu tutmaya başladılar. Bütün bu seyircilerin avdetini seyrederek bir hayli zaman daha Ada pişgâhında durduk. Güneş gurub etmiş, Ada sahili yakılan fenerlerle nurani bir manzara almıştı. Hepsinin üzerine inikâs eden ziya-yı kamere müstağrak bulunduğumuz halde biz de tam saat birdi ki Ayastefanos yolunu tuttuk.