-Bir Defterden-

Ben de işte birçok zaman oluyor ki ben de “Geceler” şair-i sefili gibi “Ah ey yalnızlık, ah ey fakirlik!” diye sızlıyorum. Birçok vakit sanki dünyada kimsesiz olmak sevinilecek bir muzafferiyetmiş gibi bundan garip ve vahşi zevkler duyarken sonra birden bir yeis, bir yeis ve taab sanki kendimi bikes ve zavallı görmemeye uğraşıyormuşum da mağlup olmuş gibi bitap ve zebun bir yeis ve taab çöküyor, o zaman… Ah, o zaman…

Lakin şehirlerden kaçtım, uzaklara, mümkün olduğu kadar insanlardan uzaklara gidip oralarda yalnızlığımı unutmak, kendimi unutmak için buralara kaçtım; bana yalnızlığımı ihtar edecek bir kimseye, bir şeye rast gelmemek için, yalnızlık içinde yalnızlığımı anlamak için kaçtım; zira orada, şehirde beni o kalabalık, o insanlar öldürüyordu.

(…)

[İmza: Diran Çırakyan]