Alacakaranlık… Çabuk çabuk avcının tüfeğini, çizmesini, çantasını veriniz: Geç kaldı… İşte köyün sokakları köpeklerin avavat-ı neşe-mendanesi avcıların ıslıkları ile doldu…

Aman geç kaldı, çabuk çabuk… Çantaya biraz ekmek, biraz peynir… Mataraya

biraz su, küçük şişeye biraz konyak… Fişekler dolu ya?

Rumeli şayağından kemerli ceket, göğsü kapalı yelek, paçaları dize kadar ilikli pantolon… Omuzda tüfek, yanda çanta, ağızda bir cigara, bir adım önde, bir iki üç, yahut daha ziyade köpek… Naşekibane bir tehalük ve telaşı ile avcı kendini sokağa atar…

Avcıların musahabeleri pek mahduttur: köpekleri, tüfekleri, avda başlarına gelen şeyler…

Her köpeğin bir adı vardır ki ya rengine nispetle verilmiştir: Karaoğlan, Sarıkız, Kartopu,

Pamuk… Ya şekline nazaran konulmuştur: Kocabaş, Karagöz, Bodur, Güdük…

Bazen madeni olur: Gümüş, Elmas, Cevher, Mine… Bazen hayvani yahut nebati

olur: Kurtboğan, Arslan, Ahu, Karaca… Kâh esatirden istiare edilir: Küpidun,

Flora, Jüpiter, Diyana… Kâh tarihidir: Perikles, Mesalin, Epaminondas,

Safo… Kâh meşhur hikâyelerden alınır: Don Kişot, Anyes, Don Juan, Dalila…

(…)