Halit Ziya ve Hikâyeleri

-Geçen nüshadan mabad-

Şimdi Mai ve Siyah’a geliyorum.

Namuslu bir dava vekili olan pederi vefat ettiği zaman Ahmet Cemil henüz tahsilini ikmal etmemiş, mekteb-i mülkiyeden çıkmaya bir senesi kalmıştı; Süleymaniye’de ikamet ettikleri bir evceğizden başka bir şey bırakmayan bu vefatın omuzlarına yığdığı bar-ı aile altında genç adam, fevka’l-had hülya-perver ve bikarar olmakla beraber, metanetini kaybetmedi. Kendine düşen vazifeyi takdir edip validesiyle hemşiresi İkbal’i iaşe için birçok çarelere müracaat etti. Mektebine devam etmekle beraber kitapçılara yazılar yazıyor, gazetelere tefrika tercüme ediyordu. Olanca emel-i hayatını valide ve hemşiresinin refah ve saadetine, bir de edebiyat âlemine yeniliği ile bir teceddüt getirecek olan o büyük eserine, bunun getireceği servet ve şöhrete vakfetmiştir, zira o şairdir. Bir gün bu emellerine bir emel-i muazzez daha iltihak ediyor: Sevgili dostu, mektep arkadaşı Hüseyin Nazmi’nin, o babasının saye-i yesarında geniş bir hayat süren gencin hemşiresini, Lamia’yı bir aşk-ı hikâye-amiz ile seviyor.

(…)