Evvela, sabah, azimette birkaç tuvaletin resm-i küşadından başka bir şey yoktu. Kemal-i kanaatle bunları tetkik ettik ve onların birbirlerine ve bahusus elbiselerine nasıl bir dikkat-i münekkidane ile nısb-i nazar edişleriyle eğlendik. Hiçbir şayan-ı dikkat, şayan-ı incizab-ı melahat; sade kalabalık, müdebdeb bir Yahudi ailesi arasında muhteşem Şark melahatiyle bir genç kız ki tenasüp ve mükemmeliyetiyle beni tebid  ediyordu.

Fakat avdet pek tehalükle vaki oldu. Bir kere bütün çehreler görülmüş bilinmiş çehrelerdi, bu bir parça mahremiyet, ülfet veriyordu. Sonra, günün bütün yorgun zevkiyle vücutlar rehavete müstağrak, sanki o kadar neşe vererek çekilen güne medyun, mahzun bir grubun ihmirarları karşısında, herkes sakit ve memnundu. Nazar-i dikkatimi bilhassa o durduğum yerden sabah da elbisesiyle beni işgal etmiş şu soluk benizli, uzun siyah gözlü genç kadın celp ediyordu. Güzel değil, hiç değil, fakat asabi, güzel denilecek kadar asabi, bütün kadınlığını sade bakışla, söyleyişle üryan bırakan bir asabiyetle pür-heyecan bir asabi… Bu nüsubetle bu tuvaletin ittihadına, bunlardan sereyan eden şuhluğa bakıyordum.

(…)