Hayat-ı muhtefiye – Doktor Labord’un [Doktor Laborde] dil çekme usulü – Mevt-i zahiri, mevt-i hakiki – Aks-i teneffüs – Bir köpek üzerinde iki tecrübe – Ölümden üç saat sonra hayat durur mu? – Dil çekme makinesi [The Lingual Tractor] [*]

Kalbi darabattan kalıp artık vefat etmiş görünen her mahlûk eğer başlıca azası rahnedar olmamış ve hastalık yahut mahrumiyet-i fevkalade ile bimecal kalmamışsa – birçok ahvâlde tekrar canlandırılabilir.

Suda gark olmuş, inkita-ı nefese uğramış yahut yıldırımla vurulmuş kimselerde hayatın hâl-i ihtifada devam ve mukavemet ettiğini binde bir kişi bilmez; on dakika sarf-ı gayretten sonra hayata ircası mümkün olamayan bir adama artık ölmüş nazarıyla bakılır. Hâlbuki bu, izalesi lazım bir hata-yı ciddidir.

Tekrar hayata iadesi kabil olan birçok vücutlar, böyle bir fikr-i muhti sebebiyle, toprağın altında çürümeye terk olunmuşlardır.

1898 senesi Haziran’ının yedisinde, Bahr-i Sefid [Akdeniz] sahilinde Ans du Prufet [Anse du Prophéte] nam noktasında, Hüdün gemisinin reisi Agel [Aguel], mevki-i vazifede iken İgardous [Igardeus] isminde on altı yaşlarında bir miçonun istimdadkârane bağırdığını duydu. Çocuk sahilden otuz yarda kadar açıkta yıkanırken suyun altında kaybolmuştu; meğer yemek yer yemez denize girmek ihtiyatsızlığında bulunmuşmuş. Gemi mürettabatından Rikar [Ricard] namında bir adam tesadüfen yakında bulunduğundan çocuğu kurtarmak için atıldı; fakat o da gark olmak tehlikesindeydi. Hemen reis Agel elbisesini çıkarmaya vakit bulamaksızın kendini suya attı. Rikar’ın yanına gidip yakalayarak, sahile isal için ikinci bir kurtarıcıya tevdi edinceye kadar tuttu; sonra öteki mağruku bulmak için bir defa daha dalıp, birkaç dakika içinde miçoyu karaya çıkarmaya muvaffak oldu.

[*] Scientific American Supplement, No: 1276, June 16, 1900.

(…)