Şeyh Sadi

Bir iki aydan beri takib-i avasıf-ı hümum ile merkez-i itidalinden kaymış, hareketten kalmış olan ibre-i raşan-ı kalem şu aralık mütemadi şedid bir cereyan-ı elektrikiye tutulmuş gibi yazmak hırsını yenememekte, adeta parmaklarımın arasında saha-i sefid-i sahife doğru can atmaktadır. Buna da küçücük bir vakıa sebep olmuştur. Küçük bir sebebin ekseriya büyük büyük neticelere saik olduğunu –Nivton’un [Newton] elmasıyla cazibe-i külliye-i cevviye kanunun mukayesesine lüzum bırakmaksızın– hadisat-ı yevmiye hemen her gün arkasından sürüklediği netayiç ile ispat etmektedir.

(…)