Pol Borje [Paul Bourget] ve “Bir Cinayet-i Aşk [Un Crime d’Amour]

-3-

Şimdi öyle bir genç tasavvur edelim ki insanların – gül olmak için bir nefha-ı sihir, bir buse-i şebnem bekleyen goncalar gibi – lerzişdar-ı buy ve sekir olduğu sinn-i masum-ı emelde bulunsun: O kadar bakir; her güzel şey onu bir incizab-ı mestane ile, bir incizab-ı müellim ile çeker; her kadına meftundur; o kadar vüsat iştiyakı vardır ki bütün kadınlara malik olmak bile emellerini iğna edemez. Fakat bir gün, bu bütün kadınların kifayet edemeyeceğini zannettiği ihtiyacat-ı fesiha ve amikası bir kadının bir nazarıyla, bir tebessümüyle titreyen, aciz ve giryan kalan, kendine kifayet edemeyen bir şey olur kalır; o nazarda, o tebessümde o kadar namütenahiyet-i vaat ve bahtiyarı bulur ki ruhu tahammül edemez, aczinden sızlar.

(…)