-Ahmed Şuayb Bey’e-

Daha pek genç ne hacet, görüyorsunuz a, daha yirmi iki yaşındayım; asıl garibi bu değil, herkes yirmi iki yaşında olabilir, ben bundan başka evliyim de… Bakınız bu da pek garip değil, aranılacak olsa yirmi iki yaşında evli olanlar hatta biraz daha garip olmak üzere benim gibi evlat sahibi olanlar kim bilir kaç bin tane bulunabilir; benim diğerlerinden farkım, garabetim şu ki bizim hanım, yeni keşfetmiyorum, ilk haftalarda keşfettim ki bizim hanım hayvan… Evet, hayvan… Âdeta hayvan… Taaccüp etmeyiniz, bir zevcin herkesin içinde zevcesine hayvan demesine şaşmayınız, bunu böyle söylemek için bu kadının ne kadar hayvan olmak lazım geldiğini nazar-ı insafa alınız…

Pekâlâ… Fakat itiraf etmek de lazımdır ki bütün kabahat yine bende. Ah, bunun için size nasıl evlendiğimi nakletmek icap edecek: Hemen tavsiye edeyim, hiçbiriniz benim gibi evlenmeyiniz. Hâlbuki hayatımı, evlenmemin sebebini bir bilseniz bana yerden göğe kadar hak verirsiniz.

(…)

Peki düşününüz ve bulunuz, bir, beş, yüz, bin, bir milyon kişi olunuz da düşününüz ve bulunuz, bu adamın bana ne teklif ettiğini bulunuz… Hayır, kabil değil, bunu kabil değil düşünemezsiniz, kabil değil, kabil değil… Hain o kadar mütebessim, o kadar sakindi ki beni öldürüyordu. Nihayet “Sizi pekâlâ tanırım oğlum. Fakat şunu haber vermek için çağırdım ki nafile yoruluyorsunuz, o benim kızım değildir. Hem o cücedir. Siz arabada farkında olmamışsınız. O bücürdür; benim kızım değil, evimizde bir dadı vardır onun kızıdır. Onun için haberiniz olsun.” dedi.

(…)