Ekser, güneş batarken bir sarı yaprağın -Allah’a ihtizarında titreye titreye yalvarır gibi- sukutu, üryan bir dalın tesir-i rüzgâr ile zayıf bir bilek gibi- daima irtiası bana gizlice ölümü irae eder; acı acı gülümserim. O dakika dimağımda ıztırab-ı elim arız olur.

Geçende yine böyle bir hissin sevkiyle –rahmet-i Rahman’a müveddi eylediğim- taalükatımı ziyaret için Üsküdar’daki Karacaahmet Mezarlığı’na kadar gittim.

Ben makbereyi çocuğun mürebbisini sevmesi gibi korkarak severim. Makbere ezeliyet ile ebediyetin fena ile bekanın bir mahfel-i telaki-i nihanisidir. En saf en garibane gözyaşları buraya dökülür. En vicdani dualar buradan yükselir. Hiçbir şeyle nihayet bulamayan akdar-ı amal buracıkta müntehi olur. Mezaristan bir nihalistan-ı hazain-i reng-i sükundur ki baharı ancak sabah-ı mahşer, nesimi yalnız sur-ı İsrafil olabilir. (…)