Eyyam- baride bir türlü ayrılmak istemiyormuş gibi geçen hafta olanca şiddetiyle bir daha ziyaretimize geldikten sonra hele Mart dokuzundan beri açık havalara kavuştuk. Bu havalara sahihan hasret kalmıştık. Şu tahassür tam altı ay imtidad eden fasl-ı şitanın zebun-ı gam ve kasaveti kalmış bütün İstanbul halkında olduğu için havada biraz asar-ı küşadegî görünce müteşemmis sokaklar, zümrüdin kırlar derhal tenezzühkâran ile doluyor, herkes çehresine, vücutlarına akseden güneş ziyalarını sanki deraguş eyliyor gibi son derece münbasit bulunuyordu.

Derece-i inbisatı hakikaten germi bulunan bazı erbab-ı zevk ve safanın Cuma günü şimalden doğru gayet sert ve soğuk olarak esen rüzgâra bile ehemmiyet vermeyerek arabalarını Kâğıthane’ye kadar indirdikleri temin ediliyorlar. Hâlbuki o gün Kâğıthane tepelerini bilmem ama Beyoğlu’nun yüksek ebniyeli dar sokaklarında bile şiddetli poyraz insanı fena halde kavuruyordu. Onun için bu metanet-i zevk-perveraneyi takdir etmeyiz fakat muahezeye de hiç hakkımız yoktur. Keyiften bahis olunuyor mu ya?

Havaların müsaidatını gördüğümüz hafta zarfında asıl keyif, iki gece Odeon Tiyatrosu’nda tecelli etti. Sadasının güzelliği, fevkaledeliği ve tesiriyle Avrupa’da hakikaten teferrüd etmiş olan Madam Hirakle Darkle o geceler Beyoğlu halkını da mest-i şevk ve garam eylemiş, sadasını dinleyenlerin hafızalarında silinmez bir hatıra bırakarak ertesi gün İtalya’nın yolunu tutup gitmişti.  (…)